Τα αλαλάζοντα κύμβαλα της συμφοράς, πριν ακόμα ορκισθεί ο κ. Σαμαράς ως Πρωθυπουργός και συγκροτηθεί η κυβέρνησή του, άρχισαν τον ορυμαγδό των επιθέσεων, των προβλέψεων και των απειλών, για την πολιτική την οποία θα ακολουθήσει. Ήταν στο παρελθόν, αρχή της κάθε αντιπολίτευσης, να αναμένει την ανάγνωση ενώπιον της Βουλής, των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης και από εκεί και ύστερα, με δείκτη την πολιτική που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση καθόριζε και η αντιπολίτευση τη στάση της.
Χωρίς αμφιβολία, ποτέ και καμία αντιπολίτευση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν προσέτρεχε ως αρωγός στην κυβέρνηση, αλλ’ ασκούσε, όχι απλώς πολιτική κριτική, ως είχε καθήκον, αλλά ασκούσε πολεμική και ξεπερνούσε τα όρια του παραδεκτού. Η Ιστορία μας, η πολιτική Ιστορία, είναι γεμάτη με καμώματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, τα οποία υπερέβαιναν τα όρια της ευπρέπειας και της κοσμιότητας. Παρά το γεγονός ότι, οι πολιτικοί όχι και τόσο παλαιών περιόδων, προσπαθούσαν να κινούνται μέσα στα πλαίσια της πολιτικής ευπρέπειας και της κοσμιότητας, ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1961, λόγω της λαχτάρας που τον διακατείχε να καθίσει στην καρέκλα του Πρωθυπουργού, είχε ξεπεράσει κάθε όριο.
Αν οι πολιτικοί της γενιάς εκείνης είχαν ξεπεράσει τα όρια, σήμερα που το πολιτικό ήθος εξέλιπε εντελώς, η αντιπολίτευση που θα ασκηθεί προμηνύεται, όχι να ξεπερνά τα παραδεκτά όρια, τα οποία δεν είναι και σαφώς προσδιορισμένα, αλλά θα ξεπεράσει και τα όρια της πολεμικής. Διότι, θεωρεί το Κόμμα της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι, πάτησε ήδη στο πρώτο σκαλοπάτι που οδηγεί στην εξουσία. Με τον ενθουσιασμό αυτόν και με την αδίστακτη συμπεριφορά που διακρίνει τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, έχουν άλλωστε πολλάκις δώσει δείγματα γραφής, αναμένονται γεγονότα που θα κατεβάσουν ακόμα πιο χαμηλά το επίπεδο της βουλής από ό,τι είναι σήμερα.
Καλόν είναι, όμως, να μελετήσουν και την νεώτερη πολιτική Ιστορία. Το σκαλοπάτι στο οποίο πατάει η Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν οδηγεί πάντα στην εξουσία. Τοσούτω μάλλον όταν πρόκειται την αντιπολίτευση αυτή να την ασκήσει ένα Κόμμα διαμαρτυρίας, του οποίου η δύναμη είναι απότοκος εγκληματικών ενεργειών και ύποπτων χειρισμών μελών της απελθούσας κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο ντιλετάντης πολιτικός, αρχηγός του Κόμματος αυτού, με την έως τώρα τακτική του, δεν έδωσε δείγματα σώφρονος πολιτικού και δεν μπορεί να πείσει την πλειονοψηφία του εκλογικού Σώματος ότι θα είναι ο κατάλληλος να αναλάβει τις τύχες του Έθνους και της Πατρίδος. Έδειξε, αντιθέτως, ότι, εμφορείται από αισθήματα αντιπατριωτικά και κάθε τι που αναφέρεται στην Πατρίδα αποτελεί γι’ αυτόν καταραμένη θέση, γεγονός που αποκάλυψε ο έτερος ομοϊδεάτης του αλλ’ έχων περισσότερες πατριωτικές ευαισθησίες, κ. Μίκης Θεοδωράκης.
Το 1958, δύο πολιτικοί αρχηγοί, ομολογουμένως μεγάλου διαμετρήματος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Παπανδρέου, εκκινώντες από διαφορετικές επιδιώξεις και νομίζοντες ο καθένας για τον εαυτό του ότι ο εκλογικός νόμος που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή θα παρείχε τη δυνατότητα, στον μεν Καραμανλή να συνεχίσει να κυβερνά, στον δε Παπανδρέου να αναρριχηθεί στην εξουσία, έκαναν το λάθος να πριμοδοτήσουν το Κόμμα της ΕΔΑ, τοποτηρητή του ευρισκομένου εκτός νόμου ΚΚΕ, και να το αναγορεύσουν ως Αξιωματική Αντιπολίτευση, με δύναμη 78 βουλευτών.
Αμέσως μετά την καταμέτρηση της δύναμης των Κομμάτων στη Βουλή, τα στελέχη της ΕΔΑ ανεθάρρησαν και ξέφυγαν τελείως από την πολιτική γραμμή. Έτσι, η Βουλή εκείνη είχε μεταβληθεί σε αρένα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεσε άγριο ξύλο. Με την ιδιότητα που είχα, ήμουν κάθε βράδυ στη Βουλή και έννοιωθα αηδία. Και να σκεφθεί κανείς ότι, οι πολιτικοί της περιόδου εκείνης, με λίγες εξαιρέσεις, ανεξαρτήτως σε ποια παράταξη ανήκαν, είχαν σοβαρότητα και πολιτική αξιοπρέπεια. Υπάρχουν σήμερα αυτές οι ιδιότητες;
Στις επόμενες εκλογές, η δύναμη της δυναμικής έως τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, της ΕΔΑ, όχι απλώς μειώθηκε αλλά συρρικνώθηκε σε σημείο ανυπαρξίας. Γιατί ο λαός μπορεί σε στιγμές εκνευρισμού και αγανάκτησης για ορισμένες πράξεις της κυβέρνησης να χάνει τον δρόμο του και με την ψήφο του εύκολα να προξενεί ζημιά στη χώρα του, αλλά γρήγορα βλέπει τον κίνδυνο και προβαίνει σε διορθωτικές κινήσεις. Έτσι και τώρα, γρήγορα ο λαός θα καταλάβει πού οδηγεί την Ελλάδα ο κ. Τσίπρας και οι υπόλοιποι συν αυτώ μαθητευόμενοι μάγοι και θα τους ξανατοποθετήσει στην αφάνεια. Εκεί που είναι η θέση τους…
Το ίδιο θα συμβεί και με τα υπόλοιπα Κόμματα της ανευθυνότητας, που νόμισαν ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί με συνθήματα και με αποφυγή ανάληψης ευθυνών. Ούτε με την τακτική που ακολούθησαν θα εξέλθουν αλώβητα από την απολιτική τους τοποθέτηση. Οι μάχες δίδονται απέναντι από τον εχθρό και δίπλα στον λαό που υποφέρει. Δεν δίδονται πίσω από τα πεδία των μαχών, μακριά από τους κινδύνους της φθοράς και της αποτυχίας.
Έτσι, αμέσως μόλις ο κ. Σαμαράς ορκίστηκε μόνος αυτός Πρωθυπουργός, χωρίς καν να έχει κυβέρνηση, άρχισαν τα πυρά τους, φοβούμενοι την επιτυχία. Δεν τους ενδιαφέρει αν η επιτυχία του κ. Σαμαρά και της κυβέρνησής του θα είναι επιτυχία για την Ελλάδα. Τους ενδιαφέρει να αποτύχει για να έλθουν αυτοί. Αλλά, πλανώνται. Ούτε σε νεοσταλινικά απολειφάδια θα παραδοθεί η διακυβέρνηση της χώρας, ούτε σε νεοφώτιστους διαμαρτυρόμενους, οι οποίοι δεν διστάζουν να δαιμονοποιούν την υποτιθέμενη προηγουμένη ιδεολογία τους και να είναι έτοιμοι να συνεργασθούν ακόμα και με τον διάβολο, αρκεί να μπορέσουν να αναδείξουν αυτοί τις μετριότητές τους. Η Ελλάδα δεν είναι αλάνα να παίζουν οι κάθε είδους και λογής ασυνείδητοι πολιτικάντηδες, είναι κράτος και ο λαός του θέλει και αναζητεί υπεύθυνους άνδρες.
Είναι βέβαιο ότι, το προσεχές φύσημα του ανέμου των εκλογών όποτε αυτές γίνουν, θα σαρώσει τα ερείπια της πολιτικής και της απατρίας.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.