Ένα ταξίδι

Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο.

   Είχαν σκοπό από καιρό, με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ να διορθώσουν την κατάσταση της Ελλάδας. Να γιατί είχε δοθεί το γνωστό δακτυλίδι της διαδοχής από τον τότε εμπνευστή της εισόδου μας στην ζώνη του Ευρώ Κωνσταντίνου Σημίτη, στον σημερινό πρωθυπουργό μας ΓΑΠ.

   Όμως τότε ο λαός διαισθανόμενος τι τον περίμενε, αντιληφθείς ότι ο λύκος σε λίγο θα αποφάσιζε να φάει, σκέφτηκε να αλλάξει γραμμή και προσανατολίστηκε προς τον Κώστα Καραμανλή. Έντιμο πολιτικό, χωρίς αμφιβολία αλλά άτολμο και δίχως πυγμή. Άφησε να περάσουν 7 και κάτι έτη δίχως να ακολουθηθεί το πρόγραμμα προσαρμογής της χώρας μας προς τις πραγματικές προδιαγραφές που υποτίθεται είχαμε ή μάλλον έπρεπε να είχαμε. Μια μικρή αλλά αναγκαία διευκρίνηση : Η ΕΕ σαφώς και γνώριζε την κατάντια της οικονομίας μας, όμως λίγο οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ των τότε κυβερνώντων [εν πολλοίς σοσιαλιστική διεθνούς ], λίγο η ισορροπία δυνάμεων, λίγο η υπόσχεση των τότε αρχηγών μας ότι οσονούπω θα έρθουμε στα ίσα μας, η ΕΕ δέχθηκε να κάνει τα στραβά μάτια. Κακώς ως απεδείχθη εκ των υστέρων .

   Συνεχίζοντας μετά την αναγκαία ως άνω εκτροπή, ήρθαμε στα απρόοπτα αλλά αναμενόμενα για σοβαρούς οικονομολόγους. Ήτοι ήρθαμε στην διεθνή κρίση του 2008-2009. Ξέσπασε αλλού ,αυτό είναι αλήθεια. Ήρθε από την Αμερική, αφορούσε άλλα μεγέθη ήτοι το πιστωτικό σύστημα όχι τα δημοσιονομικά του κράτους. Όμως υπάρχουν δύο παράγοντες που δεν αψηφούνται από την οικονομία.
Α) Ζούμε σε παγκοσμιοποιημένη ζώνη πλέον και ένας κυματισμός στην μια όχθη θα φέρει συνέπειες και στην άλλη
Β)Το πιστωτικό σύστημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα δημοσιονομικά αφού οι τράπεζες αγοράζουν κρατικά ή μάλλον και κρατικά ομόλογα.

   Ναμαστε λοιπόν στην ανατολή του 2010 όπου ο σημερινός πια πρωθυπουργός, ξέροντας όσο λίγοι την κατάσταση στην οικονομία αποφάσισε να γίνει ήρωας και να κάνει πρωταγωνιστές ανθρώπους που βασικά δεν ήξεραν τι τους περίμενε. Απλά τους είπε ότι δεν πρέπει να έχουν δεσμεύσεις με το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Στην πορεία βέβαια φάνηκε το γιατί !

   Με την παγίδα λεφτά υπάρχουν φθάσαμε να βγάζουμε μόνοι μας το πετραδάκι που κρατούσε τον βράχο. Το πετραδάκι ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού μας για Τιτανικούς, πιστόλια πάνω, κάτω από το τραπέζι ,όπλα στον κρόταφο και όπου... αλλού.
Η πέτρα η μεγάλη, το δημόσιο έλλειμμα, και χρέος κύλησε. Τίποτα δεν μπορούσε πια να το εμποδίσει. Τώρα πια οι δεσμεύσεις της Ελλάδος για προσαρμογή, δοθείσες όταν τα νερά ήταν ήρεμα, έπρεπε να εφαρμοστούν σε κακοκαιρία και με υψηλό κυματισμό.

Αντιλαμβάνεται κανείς τις ευθύνες ενός εκάστου πολιτικού στο σκηνικό που περιγράψαμε.

   Τι να σου κάνει η ΕΕ, τι να σου κάνει το ΔΝΤ, τι να προλάβει ο φιλότιμος Ολι Ρεν ; Εδώ μας έπιασαν εξ απίνης. Άλλα περίμενε ο λαός και άλλα πρέσβευε η εξουσία .
Τώρα υπό την μορφή πολυτραυματία δοκιμάζουν να ανορθώσουν την οικονομία στο χειρουργείο. Απ εδώ η δόση αναισθησίας =δόση 1,2,3,4, απ εκεί το φάρμακο =περικοπές και υποτίμηση εσωτερική ,παραπέρα θεσμικές αλλαγές =ευθύνη υπουργών, διοίκησης και αλλά πολλά και ευτράπελα .

Όμως το ταξίδι συνεχίζεται.

Τώρα πια επιστροφή δεν έχει. Το αν θα φθάσουμε ή όχι στο λιμάνι θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες. Πρώτον αν εμείς οι ίδιοι έστω και καθυστερημένα αποφασίσουμε να τραβήξουμε κουπί. Δεύτερον αν ο καιρός θα δώσει λίγο περιθώριο βελτίωσης. Ήτοι αν οι διεθνείς αγορές το επιτρέψουν.

Καπετάνιο δεν ξέρουμε αν έχουμε, τουλάχιστον καλό. Μούτσο όμως έχουμε.

Καλό ταξίδι σε χαρτογραφημένες περιπέτειες .

Δύο ανώνυμοι σκεπτόμενοι από το Team Apopsis