Εδώ και χρόνια ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε καταφέρει να χτίσει μεθοδικά ένα αξιόλογο πολιτικό προφίλ. Με την αύρα του συνταγματολόγου, με καλή εκφορά λόγου, και με εντυπωσιακή εμφάνιση είχε βάλει τις βάσεις για μια καριέρα που ίσως κάποτε θα μπορούσε να τον οδηγήσει πολύ ψηλά. Ακόμη και η σύμπλευσή του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στη φάση της μάχης με τον Γιώργο Παπανδρέου για την διαδοχή στο Πασόκ μετά την ήττα του 2007, που λίγο έλλειψε να διαλύσει το Πασόκ, τον άφησε ουσιαστικό αλώβητο, μια και υπουργοποιήθηκε, με την νίκη του Πασόκ στις εκλογές του 2009. Πολλοί τότε είπαν σαρκαστικά, πως η ανάθεση του Υπουργείου Απασχόλησης στον Ανδρέα Λοβέρδο θα αποδεικνυόταν περισσότερο τιμωρία, παρά ανταμοιβή. Και πραγματικά το Υπουργείο Απασχόλησης ήταν αυτό που έπρεπε να πάρει τις πιο δυσάρεστες αποφάσεις για τα λαϊκά στρώματα. Από τις αρχές του χρόνου όσοι είχαν αυτοί την άποψη φάνηκε να δικαιώνονται. Και ο Ανδρέας Λοβέρδος άρχισε να μπαίνει σ’ ένα προσωπικό ψυχόδραμα, που μοιάζει να απειλεί την πολιτική του καριέρα. Γιατί δεν είναι το ότι χρειάζεται να πάρει δυσάρεστες αποφάσεις. Είναι ο τρόπος που το χειρίζεται. Από τότε που οι δυσάρεστες αποφάσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνές, ιδίως σε σχέση με τα εργασιακά και το ασφαλιστικό, εκείνο που φαίνεται να δρα εις βάρος, δεν είναι τόσο οι αποφάσεις, όσο η συμπεριφορά. Με ένα τύπο κλαψουρίσματος του τύπου «τι είναι αυτά που αναγκάζομαι να κάνω», ο Λοβέρδος έχει αρχίσει να περιφέρει μια εικόνα, που δεν ταιριάζει με τις περιστάσεις. Γιατί ή κάνεις κάτι γιατί το πιστεύεις, επειδή είναι απαραίτητο, ή δεν το κάνεις και φεύγεις. Φαντάσου δηλαδή να βρίσκεσαι σε πόλεμο και ο λοχαγός που πρέπει να οδηγήσει τους στρατιώτες του στη μάχη να κλαψουρίζει για το κακό που τον βρήκε. Σ’ αυτή την περίοδο ιδίως που έχουν αποκαλυφθεί οι ευθύνες άλλων Υπουργών, παλαιότερων περιόδων και που μας οδήγησαν εδώ, αυτή η συμπεριφορά δεν πείθει κανέναν. Ίσα ίσα που δίνει την εντύπωση μιας αξιοθρήνητης υποκρισίας.
Η συμπεριφορά αυτή του Λοβέρδου απέναντι σε δύσκολες αποφάσεις είναι και ενδεικτική της νοοτροπίας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, έτσι όπως διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Η επιλογή δηλαδή της εύκολης απόφασης, χωρίς πολιτικό κόστος, μια και τον λογαριασμό θα τον πλήρωναν έτσι κι αλλιώς οι φορολογούμενοι. Πρέπει να είναι συναρπαστικό να γίνεσαι ευχάριστος με τα λεφτά των άλλων. Και πολύ προσοδοφόρο όπως αποκαλύπτεται με τα ακίνητα και τους λογαριασμούς κάποιων πρώην Υπουργών. Για την κοινή αντίληψη ήταν η ίδια υποκρισία που ήδη οδήγησε τρεις βουλευτές του Πασόκ ήδη στην διαγραφή τους. Η ίδια υποκρισία που οδήγησε και τον καινούργιο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας στο να καταψηφίσει τα μέτρα που πήρε το Πασόκ. Είναι δικαίωμα του καθ ενός να διαφωνεί με οποιαδήποτε απόφαση. Όταν την στηρίζει και σε κάποια εναλλακτική λύση. Αλλά όλοι πια ξέρουμε καλά ότι πίσω από τα πιο φιλολαϊκά προφίλ κρύβονταν, τα πιο αδίστακτα προσωπικά συμφέροντα.
Τα σημερινά κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή και αυτά που δέσποσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, έχουν κανονικά ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Κατά κάποιο τρόπο η σημερινή μοίρα των κομμάτων μοιάζει και σαν μια δίκαιη τιμωρία από τους Θεούς για την ύβρι που διέπραξαν όλα αυτά τα χρόνια. Το Πασόκ που εγκλημάτησε συστηματικά εναντίον των θεσμών και διέβρωσε μεθοδικά τα πάντα, έτσι ώστε πάρα πολλά από τα μέλη τους να επωφεληθούν οικονομικά με την ασυλία που έδινε το δήθεν σοσιαλιστικό προφίλ, είναι εκείνο που πρέπει να πάρει τα σκληρά μέτρα για να διορθώσει κάπως το μέλλον των παιδιών μας. Εδώ και χρόνια σε όσα στέκια βρίσκονταν άνθρωποι που καταλάβαιναν και τι συνέβαινε, έκαναν λόγο για τους δυο από τους πιο προβεβλημένους Υπουργούς του Πασόκ που από τις μίζες που αποκόμισαν θα έπρεπε να συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πλουσιότερους Έλληνες. Και ο ένας υπερφίαλος όπως πάντα έχει ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Ο άλλος που είναι πιο πονηρός, έχει λουφάξει από χρόνια και κάνει το ψόφιο κοριό. Η πραγματικότητα θα δείξει μέχρι που θα ξετυλιχτεί αυτό το άνομο κουβάρι. Και βέβαια η πραγματικότητα για τα όσα έχουν γίνει ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία. Το άθροισμα της μίζας όλων αυτών των χρόνων μετριέται σε δισεκατομμύρια ευρώ και όχι σε εκατομμύρια.
Η Νέα Δημοκρατία, με εμφανείς τάσεις αυτοκτονία εξέλεξε για Πρόεδρό της τον Αντώνη Σαμαρά, το άνθρωπο που την είχε ρίξει το 93, με όχημα τον καταστροφικό δήθεν πατριωτισμό του. Η Νέα Δημοκρατία, που εγκλημάτησε κι αυτή τα τελευταία χρόνια που είχε και την ευκαιρία υιοθετώντας πλήρως το άνομο παράδειγμα του Πασόκ, είναι αδύνατο με τη νοοτροπία του καινούργιου Προέδρου της και τον ανεύθυνο λαϊκισμό τους να φθάσει ποτέ στην εξουσία. Το πιο πιθανό είναι να συρρικνωθεί σε επίπεδα Πολιτικής Άνοιξης.
Για το ΚΚΕ δεν μπορεί να γίνει λόγος. Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το πώς θα καταστραφούν τα πάντα, ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να πάρουν την εξουσία. Μάταια. Αλλά η καταστροφή, καταστροφή.
Ο νυν Συριζα πρώην Συνασπισμός κλπ. πληρώνει την έμπνευση που είχε πριν μερικά χρόνια να εκλέξει για Πρόεδρό του τον Αλέκο Αλαβάνο. Κάτω από την καθοδήγησή του, αυτό το συμπαθές, ακόμη κι από τους αντιπάλους του αριστερό κόμμα, προσπαθώντας να μιμηθεί το Πασόκ των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης , έγινε αντιπαθητικά και χωρίς νόημα ακραίο, υιοθετώντας την επιλογή της καταστροφής όπως και το ΚΚΕ. Με τον ανεκδιήγητο Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής, το πιθανότερο είναι να μείνει εκτός Βουλής. Και αυτό θα είναι σωστό.
Όπως και νάχει αυτό το πολιτικό σκηνικό, θα έρεπε να πάψει να υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτα για να το ξεπλύνει. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη δεν φαίνεται πουθενά το τι θα μπορούσε να το αντικαταστήσει.
Άρης Τερζόπουλος
Εικονογράφηση: Wassily Kandinsky "Composition VII" (Kandinsky 1913)
ΠΗΓΗ :
http://www.klik.gr/magazine/26/%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.