ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ;

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ
   Ποιά ήταν η εθνική πολιτική που άσκησε η Ελλάδα στο διπλωματικό πεδίο, ύστερα από τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ποιά ήταν η εθνική αντίδραση στις διεκδικήσεις των ξένων σε βάρος της χώρας μας, ύστερα από το ηχηρό ΟΧΙ που ξεφώνησε ο Ιωάννης Μεταξάς, στο θρασυτάτης έμπνευσης τελεσίγραφο του Μουσολίνι, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940; Η Ιστορία έχει καταγράψει γεγονότα που δεν περιποιούν τιμή και δεν αναδεικνύουν τη φιλοπατρία των νεώτερων Ελλήνων.

Η Διπλωματική Ιστορία, είτε είναι πλαστογραφημένη, είτε έχει αποσιωπήσει γεγονότα που αποτελούν κατηγορία για μειοδοσία, πολλών εξ εκείνων που χειρίστηκαν ζητήματα που αφορούσαν το εθνικό συμφέρον της Ελλάδος. Και, ασφαλώς, δεν αναφέρομαι στην ιστοριογραφία της σήμερον.

Στις ημέρες μας, ζούμε μέσα σε κραιπάλη ψεύδους και ασυναρτησίας. Ζούμε στιγμές ανεπανάληπτης ταπείνωσης και καταισχύνης. Ζούμε στην ιστορική πορεία της πρωτόγνωρης παρακμής. Ζούμε σε ώρες όπου η πολιτική της απάτης εγγίζει την κορυφή της. Ζούμε σε ώρες όπου η απάτη της πολιτικής έχει αναγορευθεί σε κύρια επιστήμη. Ζούμε σε ώρες που ο ελληνικός λαός έχασε την τιμή του. Ζούμε σε περίοδο εσωτερικής κατοχής από τις Δυνάμεις της πολιτικής ανικανότητας, από τους εκμαυλιστές της συνείδησης του Έλληνα πολίτη, από ασήμαντα ανθρωπάρια του ατομικού ωφελιμισμού και της καταστροφής της πατρίδας.

Κανένας δεν ταράσσεται. Σημεία και τέρατα συμβαίνουν καθημερινώς. Η χώρα μας διαλύεται. Κάθε απόβρασμα που αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα του, βρίσκει καταφύγιο στη δική μας χώρα. Εισέρχεται ανεμπόδιστα, εφ’ όσον δεν υπάρχει κανένας να το σταματήσει, και όταν φθάσει στον τελικό του προορισμό και συναντηθεί με τους προστάτες του, αρχίζει με εκβιαστικό τρόπο την προβολή των πάσης φύσεως αιτημάτων του. Όλοι τρέχουν να του συμπαρασταθούν μην τυχόν και κακοκαρδιστεί. Μην τυχόν και θυμώσει. Με τρόπο απείρου θρασύτητας, διεκδικεί δικαιώματα και απειλεί τις Αρχές (!!!) της χώρας μας. Οι οποίες, με τη μεσολάβηση άλλων περιθωριακών στοιχείων, που αποτελούν και την αιχμή του δικού τους δόρατος, των Αρχών δηλαδή, αποδέχονται ασμένως τα “δικαιώματα” του Αφρικανού ή Ασιάτη.

Καταλαμβάνουν τις πλατείες μας με το έτσι θέλω, να κάνουν την προσευχή τους. Κανένας δεν ταράσσεται. Καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμιά μας και τα μεταβάλλουν σε στάβλους. Όχι μόνο δεν ταράσσεται κανένας, αλλά οι πρυτανικές Αρχές συμπλέουν με τους καταληψίες. Ταξιδεύουν καθημερινώς δωρεάν στα ΜΜΜ, τα οποία ακριβοπληρώνει ο Ελληνικός λαός. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτά απεργούν μόνο για να επιτύχουν περισσότερα προνόμια σε βάρος εκείνων που δεν ταξιδεύουν αλλά πληρώνουν. Καταλαμβάνουν τα νοσοκομεία μας και νοσηλεύονται δωρεάν, τον δε λογαριασμό τον στέλλουν σ’ εμάς τους υποτακτικούς πολίτες. Καταλαμβάνουν τα σχολεία μας και οι διδάσκαλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν διορίζονται περισσότεροι, για να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στους λάθρα εισελθόντες στη χώρα μας. Τον λογαριασμό, φυσικά, τον πληρώνουμε εμείς.

Οι δρόμοι μας έγιναν χώροι παράνομου εμπορίου, ασκουμένου υπό των λαθραίως εισελθόντων. Δεν χρησιμοποιώ σκοπίμως τη λέξη “μεταναστών”, γιατί τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Αφρική και την Ασία προς τη χώρα μας, με βάση ειδικό σχέδιο, δεν τη θεωρώ μετανάστευση. Η μετανάστευση ορίζεται από κανόνες και από νόμους. Εδώ πρόκειται για βίαιη κατάληψη μιας χώρας από ξένους πληθυσμούς και συμβαίνει τούτο, επειδή η χώρα αυτή στερείται κυβέρνησης, στερείται ανθρώπων που να ενδιαφέρονται γι’ αυτή, εξέλειπε εντελώς ο πατριωτισμός από τους κατοίκους της και δεν ενδιαφέρονται να την προστατέψουν.

Λόγω αυτού του παράνομου εμπορίου, κλείνουν κάθε μέρα καταστήματα Ελλήνων και μεγάλος αριθμός περιπίπτει σε ανεργία. Το θλιβερό θέαμα που παρουσιάζει ο αύλιος χώρος του πανεπιστημίου Αθηνών, είναι να προκαλεί κλάμα και αγανάκτηση. Ποιος συγκινείται; Ελάχιστοι που απόμειναν ακόμα και διατηρούν την καταγωγή του Έλληνα. Οι πολλοί, καθεύδουν τον νήδυμο ύπνο.

Ο χθεσινός εκβιασμός !!! που υιοθέτησε η κυβέρνηση των μειοδοτών και της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, αποτελεί την έσχατη πιστοποίηση της παρακμής και της πολιτικής ατιμίας. Μία χούφτα λαθραίων και ανεπιθύμητων για τη χώρα μας ανθρώπων, με την υποκίνηση ατόμων υπόπτου κοινωνικής υπόστασης, καταρράκωσε κάθε έννοια κράτους και υπόβαλλε στον απόλυτο εξευτελισμό, εκείνους που νομίζουν ότι ακόμα έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται υπουργοί και να ασκούν εξουσία.

Η πράξη τους αυτή αποτελεί ποινικό αδίκημα. Διότι, όταν επιλέχτηκαν ως υπουργοί, από τον ξενόφερτο Αμερικανό πολίτη, ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και στην Πατρίδα. Κατ’ επανάληψη το Σύνταγμα το παραβίασαν και την Πατρίδα την πρόδωσαν. Είναι ανάξιοι να ασκούν όποιο λειτούργημα στην Ελλάδα. Ο λαός πρέπει να τους κατατάξει στους γνωστούς προδότες, όπως ήταν ο Εφιάλτης, ο Πήλιος Γούσης, ο Θανάσης Βάγιας, ο Νενέκος κ.λ.π.

Κατηγορείται διαρκώς από ορισμένους, μάλλον για να εκτρεπόμαστε από τα ανομήματά μας, για τα οποία όπως αποδεικνύεται καθόλου δεν ντρεπόμαστε, ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών, καθηγητής κ. Νταβούτογλου.

Γιατί κατηγορείται;

Διότι, προσπαθεί να ωφελήσει την πατρίδα του. Και φαίνεται, η προσπάθεια του κ. Νταβούτογλου, ενοχλεί τους προδότες της ελληνικής πατρίδας. Ενοχλεί τους εξωμότες και μειοδότες του Ελληνικού Έθνους. Ίσως, η τακτική του κ. Νταβούτογλου, αποκτήσει μιμητές και στην Ελλάδα και τότε θα αποτελέσει άμεσο κίνδυνο για πολλούς από εκείνους που νοιώθουν ότι, οι πράξεις της προδοσίας που διέπραξαν σε βάρος της δικής τους χώρας, είναι δυνατόν να ταράξουν το φιλότιμο των εναπομεινάντων Ελλήνων.

Ο Νταβούτογλου είναι κόσμημα για τη χώρα του. Έχει θέσει τις βάσεις για μια μόνιμη στρατηγική στον τομέα της Διπλωματίας και έχει οριοθετήσει την εθνική πολιτική της Τουρκίας. Ποιός από τους ασκήσαντες κάποια εξουσία στη δική μας χώρα, με εξαίρεση τον εκτάκτως αποχωρήσαντα για ανεξήγητους ακόμα λόγους, πρώην Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Δημήτριο Γράψα, βάδισε στον δρόμο του καθήκοντος και της τιμής, αλλά και σύμφωνα με τον όρκο που έδωσε; Ψάχνω στο μυαλό μου να ανακαλύψω και κάποιον άλλον. Δυστυχώς, το αίσθημα της τιμής και του καθήκοντος, εντοπίζεται στον Ιωάννη Μεταξά και τελειώνει στον Δημήτριο Γράψα.

Το είπα και το επαναλαμβάνω.

Η χώρα χάνεται. Δεν έχει κυβέρνηση. Δεν έχει Στρατό. Δεν έχει Υπηρεσίες. Χρωστάει και τον χώρο όπου είναι οι τάφοι των γονέων μας. Και, συνελόντι ειπείν, δεν έχει πλέον λαό με εθνική ευαισθησία.
Σταθμίζοντας όλα αυτά, η κατάληξη είναι μία:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ