Το Δημόσιο είναι ένας οργανισμός όπου η παραγωγή του είναι πολυσύνθετη αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό μετρήσιμη. Ακόμα και η «παραγωγικότητα» των ενόπλων δυνάμεων ή της παιδείας είναι προσεγγιστικά προβλέψιμη και μετρήσιμη. Όλα αρχίζουν από "εκείνο" το «κοινωνικό συμβόλαιο» : Ο πολίτης συμβάλλει οικονομικά σε έναν οργανισμό που του εγγυάται ένα επίπεδο ζωής.
Το συμβόλαιο αυτό όχι έχει μόνο «σπάσει» αλλά έχει καταεξευτελιστεί από όλες τις μεριές. Υποτίθεται πως εγγυητές του συμβολαίου είμαστε όλοι. Φυσικά και υπάρχει και Ιεράρχηση ευθυνών. Διαφορετικές ευθύνες φέρει ο απλός πολίτης, και διαφορετικές, ο εκάστοτε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ως παράδειγμα,. Εάν λοιπόν δηλώσει ο Αντιπρόεδρος ότι μαζί τα φάγαμε, είναι σαφές, πως αυτός και οι ομοβάθμιοι του ήταν σε διαφορετικό τραπέζι (πίστα) από τον απλό πολίτη. Ακόμα και να υποθέσουμε πως όλο το κράτος είναι διεφθαρμένο είναι κάπως διαφορετικό να κλέβει ένας υπάλληλος ένα μπλάνκο από τη δουλειά του από το να κλέβει ένας Υπουργός ένα υποβρύχιο…
Είναι γεγονός βέβαια πως και οι πολιτικοί είναι μια απεικόνιση του γενικού ήθους της κοινωνίας. Είναι και αυτό μια μεγάλη πτυχή του προβλήματος. Σημαίνει μάλιστα πως δεν υπάρχει αξιοκρατία που είναι και το σημαντικότερο στην παρούσα ανάλυση.
Το Πρόβλημα :
Το Δημόσιο τη στιγμή αυτή ξοδεύει πολύ περισσότερα απ ότι εισπράττει. Συγχρόνως είναι επιεικώς άθλιο ως προς τις υποχρεώσεις του. Γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο ;
1) Ανυπαρξία αξιοκρατίας. Φθάσαμε ακόμα και σε θεσμικά ή νευραλγικά πόστα να βάζουμε τους ημέτερους
2)Υπέρμετρος αριθμός εργαζομένων όπου δεν αποδίδει κιόλας. Θυμούνται όλοι τις ωραίες φωτογραφίες που 10 επιβλέπουν ένα έργο και ένας δουλεύει ή κάνει διάλειμμα. Ή πόσες φορές καθόμαστε στην ουρά και μαθαίνουμε όλα τα προσωπικά του υπαλλήλου που πρόκειται να μας «εξυπηρετήσει» επειδή «έτυχε» να έχει ένα μικρό τηλέφωνο με κάποιο οικείο πρόσωπο του…
3) Παρανοϊκές και άδικες νομοθετήσεις. Όταν είναι σχεδόν νομοθετημένο να ανήκει τμήμα της ΔΕΗ στον κ, Φωτόπουλο και ΣΙΑ, ή να έχουν 18 μισθούς οι εργαζόμενοι στον ΟΠΑΠ και άλλα εκατοντάδες γελοία τέτοια παραδείγματα, πιστεύει κανείς λογικός ότι υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ;
Η λίστα μπορεί να συνεχίσει, αλλά ας το θέσουμε και διαφορετικά :
Όταν ένας απλός εργαζόμενος δουλεύει μια ζωή και πληρώνει τα ένσημα του, περιμένει κάποια στιγμή, καλά να είναι, να πάρει μια αξιοπρεπή σύνταξη. Κάποιο βράδυ λοιπόν στην βουλή περνάει κάποιος μια τροπολογία όπου στο ταμείο το ασφαλιστικό του θα ενταχτούν και 100 τυφλοί από ένα μέρος της Ελλάδας. Μερικοί από αυτούς βέβαια στη πραγματικότητα θα συνεχίσουν να οδηγούν Ταξί. Την άλλη νύχτα κάποιος άλλος περνά τη τροπολογία ότι θα ενταχθούν άλλοι 100 ανάπηροι που μερικοί από αυτούς είναι και εν ενεργεία ποδοσφαιριστές κλπ κλπ.
Αυτό κύριοι είναι ΕΓΚΛΗΜΑ, νόμιμο όμως, αφού ψηφίστηκε από τη βουλή, σίγουρο και απόλυτο έγκλημα όμως.
Θα καταλήξει έτσι στο τέλος να καταρρεύσει το ταμείο. Για να μην καταρρεύσει το ταμείο, συζητάμε και ζητάμε τώρα, ένα μεγάλο μέρος από τα μνημονιακά δανεικά.
Και τότε είναι που αρχίζει και ο ταξικός αγώνας, καμιά σχέση με τον Ακαδημαϊκό Μαρξιστικό, γιατί ναι μεν είναι πάλη τάξεων αλλά είναι...
πάλη Ομοίων, ίδιων τάξεων !
Είναι ενίοτε, ο κλέψας εναντίον του κλέψαντος !
Για μικροπολιτικούς λόγους τώρα οι καλοί πολιτικοί ταγοί υποστηρίζουν την «προσπάθεια» και τον «αγώνα» όλων.
Καταλήγουμε τελικά η κάθε συντεχνία να απαιτεί να μην τολμήσει το κράτος να ακουμπήσει τα «κεκτημένα» της και φυσικά επειδή έχουμε κι ένα ΚΚΕ (με συνιστώσες) όπου έχει μπερδέψει εντέχνως και συνειδητά ακόμα και την ίδια την Ιδεολογία του, να στηρίζει αυτές τις ανήθικες "λαϊκές κατακτήσεις".
Απειλούν ότι θα ξηλώσουν ασφάλειες και ότι άλλη καταστροφή μπορεί να κάνει κανείς από τη θέση του. Η πολιτική ηγεσία αδύναμη ν αντισταθεί στους εκβιασμούς, ξανακάθεται για διάλογο με τους εργατοπατέρες.
Η Ιστορία όμως τελειώνει όμως κάπου εδώ.
Ασχέτως με τα οράματα του Πρωθυπουργού μας, λεφτά δεν υπάρχουν. Δανεικά, μόνο, τώρα, παντού υπάρχουν.
Τι έκατσε έως τώρα και έπραξε η πεφωτισμένη μας κυβέρνηση ;
ΔΙΕΛΥΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ !
Συνέχισε να νομοθετεί μικροπολιτικά και λάθος, λες και το ΔΝΤ και η Ευρωπαική ένωση είναι η κότα με τα χρυσά αυγά.
Φαίνεται στις μέρες μας είναι προτιμότερο, αλλά και ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟ για μερικούς να υποθηκεύσουν την Ακρόπολη παρά να στεναχωρήσουν τον κύριο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ή να αντισταθούν στην προειδοποιητικές παλικαρίσιες δηλώσεις του ότι θα μας τα ξηλώσει και ότι θα ματώσουμε…
Συνοπτικά και γενικόλογα αυτό είναι το πρόβλημα του Δημοσίου. Στο δεύτερο μέρος θα μπούμε στο κόπο να υποδείξουμε και εφαρμόσιμες λύσεις.
Δεκτός ο όποιος λογικός αντίλογος.
Δεκτοί ακόμα και οι παρανοϊκοί επικριτές μας αλλά με μέτρο, παρακαλούμε.
Δεν γνωρίζουμε εάν γράφουμε Μπαρόκ με Φούμαρα, αλλά προσπαθούμε να γράψουμε την αλήθεια και αποφύγαμε και τον Μανιερισμό.
Team Apopsis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.